Resimde gördüğünüz sevimli, boncuk gözlü köpek benim köpeğimdi. 5. Mayıs 2010 Çarşamba gecesi küçük kalbi daha fazla dayanamadı ve 14 yıllık hayata gözlerini kapadı.
Kont ailemize doğduktan bir buçuk ay sonra katıldı babam onu ilk getirdiği zaman babamın cebine sığıyordu; bir avuç kadar küçüktü.
Kont'tan önce evimizde kont'un dayısı vardı, adını kardeşim puki koymuştu; fakat 4 aylıkken öldü. Çok üzülmüştük ve kont'un annesinin hamile olduğunu ve sahibinin çoçuklarından birisini bize bize vereceğini duyunca kardeşimle gün saymaya başladık. Derken kont bir kız kardeşle birlikte dünya ya geldi.
Kont'u anne evinde ziyarete gittik; bembeyaz,tüyleri serçe parmağımın yarısı kadar da kuyruğu vardı. Sürekli uyuyordu; ilk başta bebek olduğu için sanmıştım, fakat kız kardeşi kont'un altından girip üstünden çıkıyor, kont'a neden uyuyorsun? Der gibi kulaklarını ısırıp duruyordu. Kont'u severken annesinin sahibi geldi; adı ne olsun? Dedi ben düşünüyordum ki çok asıl ağır görünüyor, adı kont olsun dedi; düşündüm bana da mantıklı ve güzel geldi.
Derken kont sütten kesilir kesilmez ailemize katıldı. Ve bir sene sonra evi değiştirdik. Ben annem kardeşim okula babam da işe gitmek için evden çıkardık; kont biz aşağı ya inene kadar kapıda indikten sonra da balkondan. Biz kaybolana kadar havlardı, eve geldiğimiz zaman da mutluluktan çılgınca koşardı evin içinde dizlerinden yukarı atlardı annemin.
Kont havlamazdı çok zaten havladığı zaman da değişik bir ses çıkardı; havladığı hoşumun giderdi çünkü çok nadiren havlardı. Banyo yapmayı sevmezdi bağırırdı, sanki anne diye bağırırdı.
Yemek yemeyi çok severdi, tıpkı benim gibi yemek için yaşayanlardandı. Hatta lakabı da tok evin aç köpeğiydi. Beni çok kıskanırdı ben ne yesem isterdi özellikle. Nerdeyse bütün meyveleri severi ama favorisi elmaydı, ha bir dolmayı çok severdi.
Kont'un bir sevgi sıralaması vardı, ilk sırada annem gelirdi çünkü; onun yemeğini verirdi, gezdirirdi, hasta olduğu zaman onunla ilgilenirdi, onu çok severdi. İkinci sırada kardeşim geliyordu; o da annem gibi yaptığı için severdi üçüncü sıra da rahmeti dedem vardı; ara sıra onu gezdirirdi, kont dedemin pantolonun giydiğini gördüğü zaman mutluluktan deliye dönerek, dedem onu değil de, o dedemi gezdirirdi. Dördüncü sırada da babam gelirdi; babam veteriner hekim olduğundan hastalandığı zaman iğne yaptığı için araları biraz limoniydi, fakat genelde özelikle de son dönemlerin de babam gezdirdiği için listenin dördüncü sırasın da. Ve nihayet ben listenin beşinci sırasındayım; ben malum engelli olduğum onunla bir şeyler yapamadığım için listenin bu kadar gerilerindeyimdir.
Canım oğlum 14 yıl bizim ailemizin en küçük bireyi oldu., onunla anlatacak daha çok şey var, ama anlatmaya kelimeler sayfalar yermez, çok hatıralarımız var kont'la.
Kont boncuk gözlü canım oğlum seni çok seviyorum, çok özlüyorum.
16.12.1996 05.04.2010
